kurs wspinaczki wielowyciągowej

Czego się nauczysz?

• przypomnimy sobie budowę różnych stanowisk, węzły, asekuracje na górnym stanowisku, komendy,
• będziemy wspinać się w dużych ścianach gdzie wyszukiwanie startu, przebiegu drogi jest dużym wyzwaniem i będziemy cię tej umiejętności  nauczać,
• będziemy wspinać się na linach połówkowych i nauczysz się poprawnie je prowadzić i rozdzielać,
• będziemy wspinać się różnymi formacjami, takimi jak: kominy, płyty, granie, trawersy czy filary, a na niektórych drogach będziemy mogli „rozpędzić się” do 10 wyciągów,
• zastosujemy taktykę wspinania i działania na drogach zdecydowanie dłuższych niż na kursie skałkowym (bo na dużej ścianie),
• przećwiczymy zjazdy z przesiadkami,
• oswoisz się ze wspinaniem po ciemku,
• nauczymy się planować wspinaczkę w oparciu o różnego rodzaju przewodniki
• popołudnia poświęcimy na naukę  technik autoratowniczych.

Nie bierz ze sobą kajecika i ołówka. Co prawda czeka na Ciebie duża porcja wykładów, ale wszystkie materiały (oraz zdjęcia i filmy z kursu) dostaniesz w wersji elektronicznej.

Kurs prowadzimy według własnego programu. Różni się on od programu PZA kilkoma szczegółami, wg nas istotnymi. Przede wszystkim rezygnujemy z jednego, całego dnia autoratownictwa. To trudne technicznie zajęcia i prowadzenie ich w jednym, 10-cio godzinnym bloku skutkuje tym, że po 2-3 godzinach zajęć zdolność do przyswajania wiedzy spada radykalnie… Poza tym, szkoda tracić jeden z pięciu dni wspinaczkowych. Zamiast tego proponujemy 5 wyjść na wspinanie a cały program autoratownictwa będziemy realizować, ale przez dwa-trzy dni w blokach trzygodzinnych, po wspinaniu na specjalnie przygotowanych do tego stanowiskach. Ponadto jeden z dni wspinaczkowych (ostatni) zamienimy na wyjście na nocne wspinanie i zjazdy. Co da Wam przekonanie że po zgaśnięciu światła nie trzeba od razu rozkładać biwaku albo wzywać pomoc.

Jest to świetne przygotowanie do szkolenia taternickiego. Dzięki temu, że robimy czasem nawet do 10 wyciągów dziennie, na kursie taternickim wszystkie operacje idą dużo sprawniej. W Tatrach będziesz mógł zrobić dużo więcej trudniejszych dróg, czyli ostatecznie więcej się nauczysz.
Warto również na niego przyjechać, jeżeli po podstawowym kursie skałkowym nie czujesz się jeszcze komfortowo w kwestiach asekuracyjnych czy sprzętowych (zwłaszcza na drogach ze zmianą prowadzenia i zjazdach z przesiadką).
Jeżeli więc wybierasz się na kurs taternicki, a skałkowy robiłeś dawno temu, to kurs wspinaczki wielowyciągowej z jednej strony odświeży Ci umiejętności ze skałek, a z drugiej strony da dobrą podbudowę pod taternictwo.

Kurs trwa 5 dni (do tego trzeba doliczyć czas na dojazdy).

Forma zajęć: 

Kurs może być realizowany w całości w Paklenicy lub w większości w Paklenicy, a w części w Hollentalu (tam drogi i ściany są jednak mniej ciekawe).
Natomiast jesienią, w zimie i na wiosnę doskonałe wielowyciągówki dostępne są w Todrze (Maroko). Jest to rejon dla osób, które swobodnie prowadzą drogi w zakresie IV.
Rozsądnym rejonem na kursy wspinaczki wielowyciągowej bez opuszczania Europy (zwłaszcza zimą) jest także Costa Blanca w Hiszpanii – tym bardziej, że poza sezonem bilety lotnicze można kupić znacznie taniej.

W przypadku kursów Paklenica/ Hellental decyzję podejmuje zawsze instruktor prowadzący uwzględniając prognozy pogody i Wasze możliwości.

Czas trwania:

W czasie trwania kursu pięć razy wyjdziemy w teren. Każdego dnia będziemy robić jedną drogę, a po wspinaniu, w trzy popołudnia będziemy też ćwiczyć autoratownictwo.
Zwykły dzień wspinaczkowy wygląda w ten sposób: wstajemy rano (dla niektórych jest to bardzo wcześnie rano), szybkie śniadanie i wyjście w góry. Zawsze lepiej wyjść wcześniej i wrócić przed ewentualnym deszczem, niż wisieć zmokniętym na ścianie, tęskniąc za herbatką i śpiworem 🙂 Wspinamy się prawie cały dzień (jeżeli zrobimy szybko i sprawnie jakąś drogę, to jeszcze pozjeżdżamy albo pójdziemy na następną) i po południu lub wieczorem wracamy na kwaterę lub do namiotu. W zależności od stanu ciała i ducha, wieczorem obiad i wykład lub obiad i spanie. Może zdarzyć się, że raz wyjdziemy na nocne wspinanie (zamiast dnia wspinaczkowego). Jest to bardzo pouczająca i przydatna lekcja.

Prowadzenie zajęć:

Zajęcia prowadzimy osobiście lub prowadzi je któryś z naszych zaufanych instruktorów.

Zanim jednak zaczniemy wspinać się wielowyciągowo, musimy odrobić zadanie domowe, czyli zaplanować wspinaczkę w oparciu o przewodniki wspinaczkowe, mapę i kompas. Każdego dnia musicie do aktualnej pogody dobrać właściwą wystawę ściany, wiedzieć gdzie znajduje się nasz cel, jak go potem znaleźć i bezpiecznie wrócić. Będziecie uczyć się, jak przygotować i odpowiednio spakować plecak, co – zgodnie z zasadą niezbędnego minimum – ma znaleźć się w środku. Ta pozornie łatwa i prozaiczna umiejętność w dużym stopniu pomaga wspinać się sprawniej, a w efekcie bezpieczniej. Przed wspinaniem musimy też wiedzieć, z których stanowisk możemy zjechać lub którą sąsiednią drogą możemy uciec ze ściany, czy w końcu jak i którędy zejść ze szczytu. Odpowiedzi na te wszystkie pytania musimy poznać już w fazie przygotowania, czyli najczęściej wieczorem przed wspinaniem.

Potem ruszamy już do działania. Czeka Was wyszukiwanie drogi (z naszą pomocą, gdy się pogubicie), czytanie ze zrozumieniem schematów wspinaczkowych (topo) pod ścianą i w ścianie, planowanie wyciągu, komunikacja, rozkład sił, uzupełnianie płynów i cukrów, zmiany na prowadzeniu, obserwacja partnerów, zarządzanie sytuacjami kryzysowymi czy awaryjnymi. Będziemy też ćwiczyć prowadzenie liny jedno- i dwutorowo, wspinaczkę w trawersie i szybką trójką.

Poznacie również dużą ilość przydatnych patentów sprzętowo-technicznych, takich jak bezpieczny zjazd awaryjny z jednego punktu, zjazd w położonym terenie czy na przeciętej linie, odzyskanie zablokowanej liny przy zjeździe,  wyciąganie partnera na stanowisko, prusikowanie, odblokowanie górnego przyrządu, bo to wszystko może się wydarzyć w czasie późniejszego waszego wielowyciągowego wspinania.

Późnym południem będziemy regenerować siły w morzu(nie dotyczy Todry), a potem uzupełnimy białko i węglowodany, korzystając ze smacznej, miejscowej  kuchni.

Wieczorem po kolacji czekają nas przygotowanie do drogi kolejnego dnia oraz wykłady z zakresu: prowadzenia wyciągu, teorii asekuracji, strategii i taktyki, etyki wspinania, topografii, treningu.

Aby zaliczyć kurs wspinania wielowyciągowego, musisz opanować zawarte w programie umiejętności i udowodnić, że poradzisz sobie w ścianach samodzielnie. Z wiekiem przekonasz się, że dobry wspinacz to wspinacz żywy i zdrowy 🙂 Im więcej nauczysz się teraz, tym lepiej dla Ciebie.

Jako absolwent szkolenia otrzymasz zaświadczenie o ukończeniu kursu podpisane przez instruktora i kierownika kursu oraz wykaz Twoich przejść. Najważniejsze jednak co otrzymasz to doświadczenie i umiejętność poruszania się w ścianach.

Jeżeli robiłeś kurs skałkowy u nas, to pewnie już zdążyłeś się zorientować, że naszym kursantem zostaje się do końca życia (wspinaczkowego). Jeśli będziesz miał problemy ze sprzętem, nie będziesz wiedział jak, z kim lub gdzie się powspinać – dzwoń lub mailuj o dowolnej porze. Oczywiście dodatkowo dostaniesz też 15% zniżki w sklepie internetowym Kilimanjaro – może się przydać.

Chorwacja – Paklenica

Paklenica, leżąca tuż nad wybrzeżem (niedaleko miejscowości Starigrad), to olbrzymi wąwóz przechodzący następnie w pasmo górskie Velebit (część Gór Dynarskich). Formalnie to park narodowy, ale wspinanie jest tam nie tylko dozwolone, a wręcz nawet wskazane! Dzięki swojemu położeniu na południu Europy jest możliwe wspinanie w miesiącach wiosennych i jesiennych, kiedy w innych górach jest jeszcze za wcześnie lub już za późno na jakąkolwiek działalność. W środku lata jest zwykle ciepło i na wspinanie trzeba wychodzić wcześnie rano.

Paklenica jest bardzo zróżnicowanym rejonem. Najbardziej popularne są jednowyciągowe drogi skałkowe startujące z dna doliny (one będą nas najmniej interesowały). Poza nimi mamy do dyspozycji ściany od kilku do kilkunastu wyciągów pięknego wspinania. Im dalej w głąb doliny, tym bardziej ściany rosną i nabierają trudności. Najwyższa – Anica Kuk – jest wielkości naszej Kazalnicy i prezentuje zbliżone trudności.

Większość dróg jest nieźle ubezpieczona jednak czasami dokładanie własnej asekuracji jest konieczne.

Dojazd:

Musisz jedynie dostać się do Krakowa. Stąd instruktor zabierze Cię samochodem z Borku Fałęckiego ze Stacji BP lub z naszej Bazy w Kobylanach. Możliwy jest też odbiór na trasie Kraków-Gliwice-Ostrawa-Brno-Wiedeń-Gratz- Zagrzeb.  Dojazd do Paklenicy trwa ok. 12 godzin. Zbiórka zwykle w naszej bazie w Kobylanach. Wszelkie szczegółowe informacje na temat godziny wyjazdu ustalisz z instruktorem już bezpośrednio przed samym kursem.
Jeżeli przyjedziesz swoim samochodem i nie masz go gdzie zostawić, możesz podjechać do naszej bazy skałkowej w Kobylanach (ul. Jana Pawła II 21) i bezpiecznie „przechować” go na czas kursu. Możesz też przyjechać dzień wcześniej i przenocować w bazie, tylko wcześniej uzgodnij to z Biurem.

Na dojazd musicie się niestety zrzucić. Koszt dojazdu do Paklenicy w obie strony to ok. 600-1100 zł/os. Kwota zależy od tego, którym samochodem pojedziecie i ile będzie w nim siedziało osób. Na koszt dojazdu składa się paliwo (samochody są duże…), opłaty za autostrady (Czechy, Słowacja, Austria, Słowenia, Chorwacja), winiety itp.

Do Paklenicy powinniśmy dojechać w godzinach wieczornych. Najczęściej nocujemy się na campingu „Marko” (N44.28763° E15.45302°), gdzie na szczęście czeka Was jedynie rozbicie namiotów i można szykować kolację.

Ostatniego dnia po zakończeniu zajęć wsiądziecie w samochód i późnym wieczorem będziecie w Krakowie.

Jeśli chcesz dojechać samodzielnie, trzeba doliczyć 400 zł za transport sprzętu i instruktora.

Rekomendujemy jednak wspólny dojazd samochodem (nie np. lot do Zadaru), ponieważ w trakcie podróży mamy sporo czasu i ok. 5-6 godzin możemy poświęcić na wykłady, ćwiczenie węzłów i przygotowanie dróg z przewodnika na następny dzień. Dzięki temu wieczorami, zamiast siedzieć nad wykładami, będziemy mogli porządnie wypocząć. Jest to ważna sprawa, ponieważ w terenie działamy zwykle ok. 10 godzin, potem potrzebujemy kilka godzin na gotowanie, kąpanie i odpoczynek. Jeżeli do tego dojdą jeszcze wieczorne wykłady, to idziecie spać ok. 23:00-24:00, a to zdecydowanie za późno, żeby solidnie wypocząć i następnego dnia działać z odpowiednią energią i zaangażowaniem (nie mówiąc już o wpływie przemęczenia na kwestie bezpieczeństwa…).

Noclegi:

Niestety, w rejonie Paklenicy nie można biwakować na dziko. Najprawdopodobniej będziecie spać na campingu „Marko” w Starigradzie (N44.28763° E15.45302°). Koszt noclegu to ok. 8 euro/dzień. Jedzenie będziecie przyrządzać samodzielnie, choć oczywiście zajrzycie też do którejś z lokalnych knajpek/restauracji.

Na campingu jest do dyspozycji kuchnia (garnki lepiej wziąć swoje), łazienki i darmowy dostęp do wi-fi. Jedziecie samochodem, na miejscu nigdzie z bagażem nie trzeba podchodzić, więc najlepiej zabrać ze sobą wszystkie potrzebne rzeczy. Sklepy będą tam pod ręką, ale ceny są wyższe o ok. 30% od polskich.

W miasteczku dostępne są bankomaty – w razie potrzeby można z nich korzystać. Na miejscu jest też sklepik wspinaczkowy.

Rzeczy do zabrania:

• sprzęt 

Zapewniamy cały sprzęt niezbędny do wspinaczki (liny, pętle, karabinki, uprzęże, kaski itp.) posiadający atest Międzynarodowej Organizacji Alpinistycznej UIAA oraz Unii Europejskiej CE.

Ze względów oczywistych musisz posiadać własne (wygodne i niezbyt ciasne, pod żadnym pozorem nie przyjeżdżaj z nowymi!) buty do wspinania i plecak. Warto też wyposażyć się w lepsze ubranie niż na kurs skałkowy.

• dokumenty
  – dowód osobisty (paszport nie jest niezbędny jeżeli mieszkasz w Schengen),
  – jeżeli jeszcze dowodu nie posiadasz – pisemną zgodę rodziców na uczestnictwo w kursie,
• pozostałe:
  – kurtka od deszczu,
  – buty trekkingowe,
  – adidasy lub sandały,
  – krótkie koszulki,
  – polar lub bluza sportowa,
  – ciepły polar,
  – czapka,
  – rękawiczki,
  – spodnie do wspinania*,
  – buty do wspinania**,
  – parasol,
  – namiot i gwoździe,
  – karimata,
  – śpiwór,
  – plecak do wspinania (ok. 40 l),
  – przybory do szycia,
  – czołówka,
  – zapasowe baterie,
  – kuchenka do gotowania gotowania,
  – garnki,
  – termos,
  – kubek do picia,
  – sztućce,
  – rzeczy do mycia,
  – spodnie od deszczu,
  polecane:
  – pomadka do ust,
  – krem przeciwsłoneczny,
  – strój kąpielowy.

* w zupełności wystarczą ubrania produkowane przez taterników którzy  szyją swoje produkty w Polsce jak:  Montano – świetne wspinaczkowe  bluzy  i primalofty, Agrest– najlepsze  trwałe spodnie wspinaczkowe, Lhotse – tani doskonały worek na linę, który też  jest normalnym plecakiem wspinaczkowym!

** pamiętaj że powinny być trochę większe od skałkowych, musisz w nich wytrzymać cały dzień…

Hiszpania – Costa Blanca

Rejon Costa Blanca obejmuje rejony między Alicante a Walencją.
Gdy w Polsce zimno albo koszmarnie zimno, a w najbliższych okolicach podobnie, z pomocą przychodzą nam tanie linie lotnicze. Za niewielkie pieniądze, po 2,5-godzinnym locie lądujemy w słonecznej krainie, gdzie skały jest tyle, że nie przewspinamy jej do końca życia, za plecami morze, noclegi w „polskich” cenach, jedzenie podobnie. Między Alicante a Walencją mamy 6 głównych obszarów, każdy ma po 6-10 rejonów oddalonych od siebie o kilkadziesiąt kilometrów, a w każdym rejonie co najmniej kilka dużych sektorów wspinaczkowych. W sumie kilka tysięcy dróg wspinaczkowych o trudnościach od 3 do 8c, przy czym najwięcej w obszarze 4 do 6c. Jest sporo dwuwyciągówek, znajdą się również ściany po 5-7 wyciągów z własną asekuracją. Naszą bazą będzie popularny kurort Calpe. Jego lokalizacja jest dla nas zdecydowanie najlepsza do przeprowadzania obozu wspinaczkowego.
Leży mniej więcej pośrodku między najciekawszymi rejonami wspinaczkowi, nad samym morzem w cieniu spektakularnej Penon de Ifach. Dojazd w skały zajmuje zazwyczaj pół godziny, odległości to 10 – 60 km. Costa Blanca ma dobrą jakość skały, dobra pogodę i piękne widoki na góry i morze!

Dojazd:

Musisz dolecieć do Alicante dzień przed kursem oraz zarezerwować lot powrotny dzień po kursie lub w ostatnim dniu szkolenia w godzinach wieczornych. Zabierzemy Cię z lotniska, zaopiekujemy na miejscu i odwieziemy na lotnisko. Jeśli dolecisz do Walencji, musisz dostać się do Calpe we własnym zakresie (podpowiemy w jaki sposób).

Z Krakowa, Warszawy, Wrocławia, Gdańska, Katowic, Łodzi i Poznania latają tanie linie zarówno do Alicante jak i do Walencji.

Na miejscu dysponujemy samochodem, który zabierze Was do Calpe. Koszt transportu na miejscu wynosi ok. 240 euro za tydzień dzielone na kursantów – w tym paliwo, parkingi, itp.

Od następnego dnia rano działamy w skałkach.

Noclegi:

W Calpe mamy własną bazę noclegową.

Do naszej dyspozycji jest superkomfortowy dom, basen 30m od domu, pokoje dwuosobowe, salon, w pełni wyposażona kuchnia, ogród, tarasy słoneczne, wi-fi itp. Własne lokum jest o tyle istotne, że nie musimy za każdym razem wyszukiwać spania i martwić się, czy nie będzie jakiejś wpadki…

Rzeczy do zabrania:

• sprzęt 

Zapewniamy cały sprzęt niezbędny do wspinaczki (liny, pętle, karabinki, uprzęże, kaski itp.) posiadający atest Międzynarodowej Organizacji Alpinistycznej UIAA oraz Unii Europejskiej CE.

Ze względów oczywistych musisz posiadać własne (wygodne i niezbyt ciasne, pod żadnym pozorem nie przyjeżdżaj z nowymi!) buty do wspinania i plecak. Warto też wyposażyć się w lepsze ubranie niż na kurs skałkowy.

• dokumenty
  – dowód osobisty (paszport nie jest niezbędny jeżeli mieszkasz w Schengen),
  – jeżeli jeszcze dowodu nie posiadasz – pisemną zgodę rodziców na uczestnictwo w kursie,
• pozostałe:
  – kurtka od deszczu,
  – adidasy lub sandały,
  – krótkie koszulki,
  – polar lub bluza sportowa,
  – ciepły polar,
  – czapka,
  – rękawiczki,
  – spodnie do wspinania*,
  – buty do wspinania**,
  – parasol,
  – plecak do wspinania (ok. 40 l),
  – przybory do szycia,
  – czołówka,
  – zapasowe baterie,
  – termos,
  – rzeczy do mycia,
  – spodnie od deszczu,
  polecane:
  – pomadka do ust,
  – krem przeciwsłoneczny,
  – strój kąpielowy.

* w zupełności wystarczą ubrania produkowane przez taterników którzy  szyją swoje produkty w Polsce jak:  Montano – świetne wspinaczkowe  bluzy  i primalofty, Agrest– najlepsze  trwałe spodnie wspinaczkowe, Lhotse – tani doskonały worek na linę, który też  jest normalnym plecakiem wspinaczkowym!

** pamiętaj że powinny być trochę większe od skałkowych, musisz w nich wytrzymać cały dzień…

Maroko – Todra

Maroko, czyli Al-Maghreb al-Aksa – „najdalej położona kraina zachodzącego słońca” leży na zachodnim krańcu świata arabskiego i muzułmańskiego

Dla Europejczyków stanowi przedsionek Afryki, dla Afrykańczyków i Arabów bramę do Europy.

Konserwatywny naród, zakorzeniony w islamie i feudalizmie ściera się ze współczesnością. W średniowiecznych labiryntach uliczek Marrakeszu czy Fezu napotkasz zaklinaczy wężów i sprzedawców telefonów komórkowych.

Miejsca święte, oazy spokoju, interesujące zabytki, piękne krajobrazy i otwarci ludzie. Arabowie i Berberowie. Góry Rif, Atlasu, Dżebel Sarhro i Antyatlasu, doliny Draa, Dades i Ziz, wydmy Sahary, lasy cedrowe i plaże Atlantyku.

Wśród poszarpanych szczytów i głębokich wąwozów leżą żyzne doliny zamieszkane przez dumnych i gościnnych Berberów.

A pomiędzy nimi wąwóz Todra. Jest to przełom krystalicznie czystej rzeki o tej samej nazwie oddzielający Atlas Wysoki od Dżebel Sarhro. Pionowe, pomarańczowo-czerwone wapienne ściany o wysokości 300 m, w najwęższym miejscu schodzą się na szerokość 10 m. Ściany ciągną się przez całą długość wąwozu, po obu jego stronach. Długość dróg waha się od 15 m (drogi sportowe) do 300 m (drogi wielowyciągowe). Trudności od zwykłych „czwórek” do solidnego francuskiego 8c. Bardzo dużo dróg „piątkowych” i w przedziale 6a – 7a. Raczej rzadko będziemy mogli spotkać drogi siłowe: w Todrze przeważa wspinanie techniczne. Na ogół skała oferuje tu dobre chwyty, na szczęście nie znajdziemy zbyt wielu „piciaków” czy „podkrakowskiego mydła””. Jedynym problem może być ostrość skały, po kilku dniach paluszki bolą … Większość dróg jest ubezpieczona komfortowo, ale amatorzy wspinania w dużych ścianach na własnej protekcji znajdą tu też sporo ciekawych rozwiązań. Nie mówiąc już o eksploratorach: możliwości poprowadzenia własnych dróg, obojętne czy na małych czy dużych ścianach są prawie nieograniczone.
Wąwóz Todra w części wspinaczkowej zaczyna się od kilkuwyciągowego sektora Playa Mansour leżącego dokładnie naprzeciw pierwszego hotelu, właśnie Mansour. W miarę zagłębiania się w wąwóz, po prawej stronie mamy sektor wielowyciągowy: Pilier des Couchants. W środku wąwozu przykleiły się do ścian dwa hoteliki: Les Roches i Yasmina. Przed i za hotelami rozciągają się wysokie sektory: Hollandaise i De Meuk. Na zakolu Todry mamy sektor Jardins z łatwymi, krótkimi i długimi drogami, a dalej krótki, ale wymagający sektor Can Gullich i tuż obok Trainee Blanche.

Następnie ściana z długimi drogami: Poissons Sacres, gdzie nasza krakowska ekipa poprowadziła nową, trudną drogę No Pasaran (7b). PO drodze jest jeszcze sektor z króciutkimi drogami El Chaos. Ostatni wspinaczkowy sektor to Petit Gorge, gdzie poprowadzono pierwsze drogi w Todrze, z prawej strony przewieszony i trudny, z lewej sporo łatwiejszych dróg.

Dojazd:

Aby dotrzeć do Todry w ciągu jednego dnia, musimy dolecieć do Ouarzazate. Nie ma tam niestety bezpośrednich lotów z Polski, ale jest wiele niedrogich połączeń z większości dużych miast w Europie, dlatego trzeba lecieć z przesiadką. Na miejscu rezerwujemy taksówkę i nią już bezpośrednio docieramy do Todry.

Jeśli wolisz lecieć przez Marrakesz, trzeba doliczyć w sumie dwa dni na dotarcie do Todry oraz dwa dni na powrót. W tym wariancie konieczny jest dodatkowy nocleg w Marrakeszu.

Ze względu na częste zmiany w rozpiskach lotów, szczegóły transportu ustalamy już indywidualnie przy zapisie na dany termin.

Jeżeli zdecydujemy się lecieć przez Marrakesz, to wieczór spędzimy na Jemma el Fna, a spać będziemy w hotelu w Marrakeszu. Dopiero następnego dnia rano wsiadamy do autobusu do Tinerhir.

Noclegi:

Spać będziemy w hoteliku Dar Tiwira u zaprzyjaźnionego Allala. Nocleg z pełnym wyżywieniem kosztuje 20 euro/dzień. W samej Todrze są tylko malutkie „sklepiki” z podstawowymi artykułami typu woda, soki, jajka, chleb, jogurty. Po większe zakupy lub owoce trzeba wybrać się do Tinerhir, ok 20 km.

Rzeczy do zabrania:

• sprzęt 

Zapewniamy cały sprzęt niezbędny do wspinaczki (liny, pętle, karabinki, uprzęże, kaski itp.) posiadający atest Międzynarodowej Organizacji Alpinistycznej UIAA oraz Unii Europejskiej CE.

Ze względów oczywistych musisz posiadać własne (wygodne i niezbyt ciasne, pod żadnym pozorem nie przyjeżdżaj z nowymi!) buty do wspinania i plecak. Warto też wyposażyć się w lepsze ubranie niż na kurs skałkowy.

• dokumenty
  –  paszport ważny min. 6 miesięcy,
  – jeżeli jeszcze dowodu nie posiadasz – pisemną zgodę rodziców na uczestnictwo w kursie,
• pozostałe:
  – kurtka od deszczu,
  – adidasy lub sandały,
  – krótkie koszulki,
  – polar lub bluza sportowa,
  – ciepły polar,
  – czapka,
  – rękawiczki,
  – spodnie do wspinania*,
  – buty do wspinania**,
  – parasol,
  – plecak do wspinania (ok. 40 l),
  – przybory do szycia,
  – czołówka,
  – zapasowe baterie,
  – termos,
  – rzeczy do mycia,
  – spodnie od deszczu,
  polecane:
  – pomadka do ust,
  – krem przeciwsłoneczny,
  – strój kąpielowy.

* w zupełności wystarczą ubrania produkowane przez taterników którzy  szyją swoje produkty w Polsce jak:  Montano – świetne wspinaczkowe  bluzy  i primalofty, Agrest– najlepsze  trwałe spodnie wspinaczkowe, Lhotse – tani doskonały worek na linę, który też  jest normalnym plecakiem wspinaczkowym!

** pamiętaj że powinny być trochę większe od skałkowych, musisz w nich wytrzymać cały dzień…

Paklenica/Hollental:

Istnieje możliwość wydłużenia kursu o 5 dni z proporcjonalną dopłatą.

Todra (Maroko):

Powyższe daty do dni, które spędzamy już na miejscu. Aby w pełni wykorzystać czas kursu, do Marrakechu trzeba dotrzeć dzień przed jego rozpoczęciem do 13:00 (lub dwa dni wcześniej), a powrót planować dzień po kursie po 18:00 (lub dwa dni po jego zakończeniu).
Na kursie w Maroku działamy zwykle 5 dni w ciągu (bez dnia restowego).

Paklenica/Hollental: 2350 zł (5 dni)
Todra: 2650 zł (5 dni) i 4900 zł (10 dni)
Costa Blanca: 2450 zł (5 dni)

Jeżeli jesteś naszym absolwentem  i chcesz  powtórzyć  kurs to zapisując się na trzy dni przed kursem dostaniesz 50% zniżkę.

Cena kursu obejmuje:

• wyposażenie w komplet potrzebnego sprzętu,
• ubezpieczenie NNW i KL do kwoty 5.000 zł,
• kawał dobrej przygody pod opieką osób kompetentnych.

Cena kursu nie obejmuje:

• dojazdu (Paklenica – ok 800-1200 zł w zależności od ilości osób w samochodzie/400 zł za transport instruktora i sprzętu jeśli dojeżdżasz we własnym zakresie), Maroko – lot ok 500-900 zł, przejazdy ok 40 euro, Costa Blanca – lot ok 300-800 zł, wynajęcie samochodu ok. 20 euro/dzień),
• noclegów (Paklenica namiot – 8 euro, Hollental namiot – 3 euro, Maroko kwatera – ok. 10 euro, Costa Blanca kwatera – ok. 30 euro),

• biletu wejściowego do parku Paklenica 4 euro/dzień (w cenie koszty akcji ratunkowej),

• wyżywienia,

• ubezpieczenia na wypadek konieczności korzystania z miejscowych zagranicznych wysokogórskich służb ratunkowych włącznie z opcją użycia helikoptera, kosztów leczenia w szpitalu oraz OC (nie dotyczy Paklenicy – ubezpieczenie jest z cenie biletu do Parku!).
Najlepsza specjalistyczna całoroczna ochrona na rynku to Bezpieczny Powrót PZU oraz członkostwo w klubie Alpenverein Polska (korzystne również w przypadku noclegów w alpejskich schroniskach – zniżki do 50% na noclegi). Można także skorzystać z innych ubezpieczeń krótkoterminowych, które obejmują te same warunki i świadczenia. Nie zapomnij ubezpieczyć się przed wyjazdem, bo przelot do szpitala ze skręconą kostką może być najdroższą taksówką w Twoim życiu.

Przygotowanie do kursu:
Będzie Ci znacznie łatwiej na kursie, jeżeli się do niego odpowiednio przygotujesz. Jeśli masz możliwość, trenuj regularnie na sztucznej ściance wspinaczkowej lub po prostu wzmocnij ramiona, podciągając się na drążku, rób zwisy. Pomogą ci też ćwiczenia bodyworkout.
Ważne, żeby zacząć ćwiczyć jak najwcześniej. Zdecydowanie odpuść intensywne treningi dwa tygodnie przed szkoleniem (szczególnie unikaj sportów kontaktowych – piłka nożna, koszykówka, siatkówka). Niestety, dosyć często zdarza się, że ludzie kilka dni przed kursem łapią uraz (najczęściej przeciążeniowy lub kontuzję) i nie mogą przyjechać na szkolenie. W tym wypadku często nie możemy już znaleźć zastępstwa, więc kurs i wpłacony zadatek przepadają…
Pod żadnym pozorem nie próbuj nadgonić fizycznych zaległości tydzień czy dwa przed kursem. To się nigdy nie udaje, a najczęściej kończy właśnie kontuzją. Zdecydowanie lepiej przyjechać nieprzygotowanym…

I. Wspinaczka

Kurs obejmuje 5 dni wspinaczkowych, w czasie których powinny być zrealizowane następujące punkty programu:

• droga prowadząca granią – w tym fragmenty z asekuracją lotną,

• droga prowadząca kominem,

• droga prowadząca ścianą,

• drogi o trudnościach IV w skali UIAA oraz sprawne prowadzenie przez każdego z kursantów wyciągów o trudnościach co najmniej III w skali UIAA; w miarę możliwości zalecane drogi o wyższej klasie trudności,

• poznawanie wycofów ze ścian w terenie,

• wycofywanie się ze ściany serią zjazdów w ilości umożliwiającej przećwiczenie głównych metod zjazdu (przyrząd wysoki, zjazd w  kruchym terenie, zjazd w połogim terenie, zjazd awaryjny); zalecany zjazd ze stanowiska samodzielnie skonstruowanego przez kursantów w oparciu o stałe punkty,

• wspinaczki z zastosowaniem liny dwużyłowej,

• ćwiczenia autoratownictwa w terenie w zakresie jw.,

opcjonalnie:

• wspinaczka nocą.

II. Zajęcia praktyczne

Wszystkie umiejętności praktyczne wchodzące w zakres podstawowego kursu wspinaczki skalnej, a ponadto:

• węzły i podawanie liny – podstawowe węzły wykorzystywane we wspinaniu, wiązanie się liną do uprzęży i bezpośrednio, podawanie i wybieranie liny,

• korzystanie z literatury, sporządzanie opisów dróg, szkiców, mapek, planów taktycznych,

• podstawy autoratownictwa, manipulowanie sprzętem:
– uwalnianie się na stanowisku od ciężaru wiszącego partnera,
– łączenie lin pod obciążeniem i przepuszczanie węzła przez karabinek (najprostszą metodą),
– wyciąganie partnera – przynajmniej jedną metodą (metoda U, flaszencug lub przeciwwaga),
– prusikowanie,
– przejeżdżanie przez węzeł,
– odblokowanie górnego przyrządu.

III. Wykłady

1. sprzęt i wyposażenie wspinacza: demonstracja i zapoznanie z działaniem całości sprzętu do wspinaczki letniej oraz innych elementów wyposażenia; zakres zastosowań; wady i zalety poszczególnych elementów,

2. asekuracja:

• teoria asekuracji – różne rodzaje asekuracji, siły działające w układzie asekuracyjnym,
• obsługa przyrządów asekuracyjnych, zachowanie na stanowisku,
• prowadzenie wyciągu – taktyka prowadzenia wyciągu, prowadzenie jedno – i dwutorowe, łączność w zespole, specyfika prowadzenia w terenie kruchym, prowadzenie na trawersach, asekuracja w zejściu,
• strategia i taktyka: planowanie sezonu wspinaczkowego, wybór celów i dróg; zaplanowanie drogi podejścia, wariantów drogi, wycofów, drogi powrotu; dobór partnera; dobór sprzętu, wyposażenia itp.,

3. topografia i orientacja w terenie górskim:

• orientacja w górach – metody nawigacji w górach z wykorzystaniem mapy, kompasu,
• przewodniki i korzystanie z nich – główne typy przewodników, korzystanie ze schematów i opisów dróg,
• topografia szczegółowa rejonu działania – piętra doliny, drogi podejść i zejść, przebieg ważniejszych dróg wspinaczkowych w ścianach i sposoby wycofania się z nich,

4. etyka, przepisy, historia:

• zasady etyczne obowiązujące w gronie ludzi gór.

Fakultatywnie, podczas kursu w Hiszpanii dzień restowy możemy przeznaczyć na przepłynięcie motorówką wzdłuż klifów oraz ścian Penian de Ifach i spróbować swoich sił w Deep Water Solo.